Nederlanders hebben de klok, Surinamers de tijd!

Hallo allemaal,
We hebben weer een boel beleefd al vonden we het een kalm weekje. Het wordt weer een mega verhaal dus bereid je maar voor!

Vorige week was er weer een hoop gejuich we zagen de postbode en die stopte voor ons huis! Met een pakketje, Claudia was zo in de wolken dat ze al juichend op de veranda stond en vergat te zeggen tegen de postbode dat hij het liever aan ons kon geven omdat we anders zo moesten hengelen. Nou ja met Sjoukje ranke polsjes kom je een heel end. En zie daar een pakketje voor Sjoukje.

Voor ons visum moesten we een stempelhalen bij de vreemdelingen politie. Eerst wilden we erheen fietsen maar na wat gegoogle-map-d kwamen we erachter dat het misschien wel wat slimmer was om Brian te bellen. En mooi dat we dat maar gedaan hebben want hij vroeg meteen of we ook onze return ticket hadden. Anders kwamen we daar straks voor niets aan, ja toch? (lekker Surinaams) Brian is wel een kletskous, hij vindt het maar wat gezellig met al die Nederlandse studenten hier, handig wel want zo kan hij ons ook veel vertellen; zoals die ticket die we mee moesten nemen. Hij waarschuwde ons ook dat ze bij de vreemdelingen politie altijd erg chagrijnig waren. En hij had gelijk! Wat een mens. Ik nam het gewoon niet serieus. Ik en Berdien hadden toevallig wel een uitgeprinte versie van onze ticket bij ons, Sjoukje en Claudia hadden dit niet, maar ik had een boekingsbewijs bij mij waarop al onze namen stonden en de datums van beide vluchten. Maar dit was niet goed genoeg. Die vrouw kon gewoon niet goed lezen. Het ging uiteindelijk om de datum van de terug vlucht (3 mei); zij las de datum van onze aankomst in Nederland (4 mei). Zij had zo iets van; nou dan hebben jullie (Claudia en Sjoukje) dus een probleem. Claudia probeerde uitteleggen dat we allemaal dezelfde vlucht hadden en dat dit op die boekingsbewijs stond. Die vrouw zei alleen tegen Claudia: “Wie is Smalheer? Wie is Smalheer? Ben jij Smalheer? Nee? Nee? Nou dan!!”… en ze pakte heel demonstratief mijn en Berdien’s paspoort. Gelukkig zijn Claudia en Sjoukje niet voor 1 gat te vangen; nog een keer herhalen dat de datum van onze vlucht niet 4 mei was maar 3 mei. Toen keek ze nog eens goed op het boekingsbewijs en nam ze alle paspoorten wel mee. Gelukkig! Nou een stempel en het was weer gebeurt, Brian stond braaf buiten op ons te wachten. We hebben wel het uiterste uit ons verblijf in Suriname gehaald, 00:01 dan was het 4 mei. En wij vliegen op 3 mei om 22:10… hopelijk verandert KLM de vlucht tijden niet weer!

Toen we van de week bij ’t vat een hapje aan het eten waren, hoorden we een hard geluid, beetje elektrischachtig, alsof er een soort kortsluiting was; wij zo naar boven in de boom kijken zegt de serveerster: dat is een soort tor, die dat geluid maakt, een tor met een grote hoorn op z’n neus. We konden ‘em helaas niet zien. Maar wel grappig, zij deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was en wij hadden keken angstig naar boven, bang dat dat beest straks op onze hoofden zou vallen.
Even tussen door: Nooit bij het ’t vat eten. ’t Is er erg gezellig en de bediening is ook aardig maar het eten is opgewarmd. Ik had bami en volgens mij kwam het zo uit de magnetron, Claudia kreeg een vies bord met resten saus… dus dat was de eerste en laatste keer dat we daar aten.

Die bomen hier zijn ook een geval apart, niet alleen de palmbomen die zo cool zijn maar ook tig bomen die zo uit een set van lord-of-the-rings zouden kunnen komen. Zo sprookjesachtig en groot! Die bomen hebben zo hun eigen biotoop; in die bomen groeien allerlei planten en soms zelfs complete andere bomen
We zijn zaterdag naar de dierentuin geweest; Paramaribo Zoo. Klein maar fijn, maar voor 3 srd hebben we ons kostelijk vermaakt in de speeltuin. Geen giraffen en olifanten maar wel apen en tijgers.

‘S avonds was er carnaval in ’T vat. Ik ben zelf niet zo van het carnavallen maar zaterdagavond er even op uit vind ik altijd leuk. En het was ook erg gezellig, ‘ik heb en toeter op mijn waterscooter’ en ‘Het is een nacht’ kwamen natuurlijk ook voorbij. Heerlijk mee brullen met alle Nederlanders. We hadden al tegen elkaar gezegd dat het echt tijd werd om te ‘socializen’ want we zijn hier nu al een maand en kennen nog geen andere stagiaires. Dus we gingen helemaal los, 4 nieuwe mensen ontmoet, nieuwe plannen gesmeed en alvast een eet-date.

Maandag hadden we ons groepje opgesplitst, Claudia en Sjoukje gingen naar Vivian Olf (onze opdrachtgever vanuit Stichting Jeugd&Gezin). Ik en Berdien gingen naar de Mr. Huberstichting. Dit is ook een voogdijinstelling. Samen met Stichting Jeugd en Gezin zijn zij de enige 2 voogdij instellingen. De Mr. Huberstichting heeft tevens week- en dagopvang voor verstandelijk beperkte kinderen. Dit doen zij zodat ze meer vergoeding krijgen, de voogdijzorg in Suriname krijgt niet vanzelfsprekend vergoeding, er wordt vanuit de regering heel anders naar kinderen die in de voogdij zitten gekeken. Beide instellingen zijn particulier en moeten veel doen aan sponsoren werven om rond te komen. Ik moest stiekem een beetje lachen toen ze het had over dat pupillen een bepaald merk ‘patta’s’ wilden hebben. In mijn oren klinkt dat als straattaal, maar we waren vandaag in een winkel waar een bordje hing ‘patta’s in de plastic verpakking laten zitten’. Blijkbaar een normaal woord voor schoenen.
We hebben ook al een kennismakingsgesprek gehad bij de Bufaz, Bureau familie rechtelijke zaken. Dit kan worden vergeleken met de Raad van Kinderbescherming, al doet de Bufaz ook zaken zoals adoptie en alimentatie waar ze in Nederland dan weer andere afdelingen/bureaus voor hebben. Heel bijzonder om zo een kijkje te krijgen ‘achter de schermen’.

Sjoukje en Claudia waren op de fiets naar de instelling en Claudia kreeg op de terug weg een lekke band. Eenmaal thuis ging het stortregenen en de hele straat was weer vol. Claudia wilde toch graag haar fiets ophalen en ik wilde haar wel assisteren. Wij onze stoute schoenen aangetrokken en aan de wandel, eerst wadend door de ondergelopen straat (tot aan m’n kuiten!) en toen soppend verder. Toen we bij de centrale markt waren kwam Claudia om het geniale idee om met zo’n busje te gaan. We gingen aan meerdere busjes vragen naar welke kant ze opgingen. Uiteindelijk het juiste busje gevonden. Die zat helemaal vol. Vol is dan ook echt vol: alle bankjes aan de zijkant bezet en de opklap stoeltjes die daar tussen zitten ook. Ik zat op een opklap stoeltje en Claudia zat voor mij ook op zo’n opklap stoeltje. Als iemand achter ons eruit ging, moesten we er allemaal uit en er weer in. Voor 1,60 srd scheelde het ons een heel end lopen. Toch ook weer een belevenis. De fiets stond er nog en we kwamen weer heel thuis.

Gisteren zijn we naar de bios, “The King’s speech”. (Mooie film) Dat zelfs de bios aan Surinaamse kwartiertjes deed wisten we niet. om 21:00 zou de film beginnen en om 21:20 begonnen ze pas met het vertonen van de reclame en voorstukjes. Er was ook airco en die deed het goed! Beetje te goed, ik had sinds tijden weer eens een koude neus en kippenvel. Sjoukje ging maar even vragen of ie misschien wat zachter kon. Als we nog eens gaan dan neem ik maar even een vest mee.

Vandaag eindelijk naar de centrale markt! Wat een belevenis, nu voelde het wel echt heel buitenlands haha, een heel andere wereld. Het is een grote loods vol met een chaos aan kraampjes, groenten, kruiden, stoffen en mensen. En dat tweeverdiepingen hoog. Overal bananen, kousenband die over de tafels heen hingen, stapeltjes mango’s en andere (voor mij) niet definieerbare vruchten en groenten. Ik had echt ogen te kort. Kijk je in ene links en komt er een man met een halve koe over z’n schouder voorbij, waaaaah! Buiten in de zon lagen de vissen en garnalen te stinken, niet zo heel fris. Ik vond het wel een hele belevenis maar ik haal m’n groenten toch liever bij de chinees. (Hier verkopen de chinezen alles, bijna alle supermarkten zijn van chinezen.) We konden daar geen foto’s maken dat wordt afgeraden omdat mensen dat niet zo waarderen.

Nou heb ik wel weer genoeg verteld. Hopen dat ik vanavond nog wat foto’s kan uploaden!
Liefs Carlijn