Galibi deel 1

Hallo Allemaal,

HOERAAAAAAAAAAAA Ik ben weer tante geworden! Herman en Margreet hebben vanochtend (NL-tijd) een zoontje Coen gekregen! Moeder en kind maken het goed. Om 2:00 (Suri-tijd) kreeg ik het smsje, snel Claudia wakker gemaakt (wilde ze zelf hoor) en samen blij zijn. Probeerde de andere meiden ook wakker te maken maar die lagen nog diep te slapen, dus dan maar met z’n tweeën even beneden een glaasje stroop (limo) op Coen proosten. Straks ga ik even beschuit met muisjes halen. Ik kan hem dan wel nog niet in het echt zien maar strakjes al wel. Ik vind het niet leuk om weg te gaan maar als ik dan in Nederland m’n nieuwste familielid mag bewonderen maakt het een stuk minder erg.

Ik kreeg vanochtend een smsje van Arend Jan die vroeg naar een nieuw verhaal op m’n waarbenjij.nu nou als AJ er naar vraagt dan is het wel helemaal bar en boos. Ik loop een beetje achter wat verhalen schrijven betreft… in mijn vorige verhaal beschrijf ik dat ik die volgende morgen naar Galibi ging om schildpadden te zien en inmiddels is dat al een kleine 2 week terug… dus haal maar even diep adem, het wordt een heel verslag!

In mijn vorige verslag zei ik dat de reis naar Galibi onderveer 5 uur zou zijn maar gelukkig viel het mee. Om en nabij 3,5 uur. Galibi ligt in Albina en dat ligt dan weer helemaal rechts in Suriname tegen Frans Guyana aan. Galibi is een soort oud indianendorp aan de rivier. De Gids had ons al gewaarschuwd dat de weg naar Albina een hoop gehobbel zou worden. Nou na Brownsberg kunnen wij alles aan! En jawel het was ongeveer het zelfde. De weg naar Albani was merendeels niet verhard en soms kwamen we een heel kort stukje asfalt tegen die vervolgens na een 100 m (ofzo) weer vrolijk eindigde in een onverharde weg. We stopten met de bus bij een havenplaatsje waar onze reis verder ging per boot. Een smal langwerpige bootje, net als alle andere boten die we daar zagen. Heerlijk met je wind in je haren op het water heen en weer deinen. De reis op de boot duurde ongeveer 1 uur. Onderweg vaarden we langs allemaal dorpjes, oerwoud en mooie witte palm stranden. De bomen waren vet cool om te zien, doordat de wortels boven het water uitstaken leken ze haast wel te zweven! Bij elk dorpje lagen allemaal dezelfde soort boten. Die boten zijn dus het makkelijkste vervoermiddel. Ik had echt een soort bounty eiland gevoel toen ik al dat moois voor me voorbij zag glijden en dat gevoel werd alleen maar sterker toen we naar onze eindbestemming vaarden. We moesten een stukje door het water lopen om op het strand aan te komen. Daar waren we dan, in Galibi! Rechts van ons palmbomen, links van ons palmbomen, onder onze voeten zacht wit zand, achter ons de rivier en voor ons het dorpje waar we deze dagen zouden verblijven (ha ha dagen is iets overdreven; 2 dagen 1 nacht). Wat en mooi vooruitblik! We werden ook begroet door een zwerm aasgieren… iets minder fijn, dus niet te lang stil liggen op het strand haha! Ons verblijf lag gelijk aan het strand. Ik sliep samen met Claudia op een kamer en zodra we uit onze kamer stapten hadden we een vet mooi uitzicht over het strand, de palmbomen en de rivier.
We kregen eerst nog even de tijd om te rusten en onze kamers te instaleren. Claudia en ik hadden meteen onze bed kakkerlak(en andere enge beesten) - proof gemaakt; door onze klamboe onder ons matras te vouwen.
Daarna werden we mee genomen door onze gids voor een dorpswandeling. Onze gids Jeff was hier opgegroeid. Hij vertelde over allemaal rituelen en feesten die er in het dorp gehouden werden. Hij vertelde over de medicijnman (had een andere moeilijkere naam), hij vertelde het best grappig omdat hij vertelde dat als je een verkoudheid of andere minder ergere klachten had je wel naar de polikliniek moest maar als het echt serieus was moet je toch wel naar de medicijnenman! Logisch. Maar goed ik vond het idee van een medicijnman maar creepy, onze gids vertelde dat de medicijnman veel met geesten deed, niets voor mij! Waaaah. Hij vertelde ook over meisjes die voor het eerst ongesteld werden; ze moesten hete kooltjes van de ene hand in de andere een soort van jongleren. Auw?! En hij vertelde dat ongestelde vrouwen niet mogen doen, geen huishoudelijke klusjes, niet koken. Nou dat lijkt me dan weer wel wat! Maar goed allemaal rituelen en gewoonten die totaal verschillen met die van Nederland. Het wandelen door het dorpje ging moeizaam, overal lag zand. De gids zei ook dat daarom iedereen dikke kuiten had hier, het is een goede spiertraining! Alle huisjes zagen er nog uit zoals ze er jaren of misschien wel eeuwen zo uit gezien hebben, van hout met bananenbladeren als dak, sommigen hadden niet eens muren, ook waren er wel huizen van steen. Natuurlijk was de moderne wereld hier ook naar binnen gekropen, ze hadden elektriciteit. Alleen van een bepaalde tijd tot een bepaalde tijd. Hoe dat aangelegd was is daarentegen weer heel middeleeuws. De draden hangen gewoon (voor sommigen) op ooghoogte door het dorp heen van huis naar huis! Werkelijk absurd we moest bukken om te zorgen dat we het niet aanraakten!!! Onze gids maakte zich er geen zorgen over, keek wat vreemd op door onze verbaasde reacties en reageerde heel droog op onze vraag of dat niet gevaarlijk is met “Ja denk het wel.” brrr eng gedoe.
Onder weg kwamen we heel wat bomen tegen. Mango bomen en een cashewnotenboom (nooit bij stil gestaan dat die aan een boom groeiden). En natuurlijk een hoop andere bomen die ik niet ken. Onderweg vertelde hij dat de dorpjes sinds een jaar 2 telefoonpalen rijker zijn, eentje van Digicel en telesur. Met als gevolg dat nu bijna iedereen met 2 telefonen op zak rond loopt. Hoe Diva!
We kregen ook nog een tour naar de dierentuin van Galibi. Mooi bord Galibi-zoo met daar achter een klein voetbalveldje (dat was heel de zoo) met hokjes, bomen, kooitjes en apen die achter elkaar aan zaten. Ik wilde echt geen aap op m’n hoofd, leuke beesten om naar te kijken maar niet bij mij in de buurt. We hadden nog geen stap naar binnen gezet of de man van de zoo zette als een papagaai op m’n hoofd, leuk… okey beest eraf en verder de zoo in. De man van de zoo komt al gauw weer terug met nog een beest, een luiaard! Wie wil haar even vast houden? Ja kom maar op! Wat een lief beest was dat. Zij (ja ze heet Sabina) hield zich vet goed vast met van die lange armen, het voelde echt alsof het beest je knuffelt. Echt Uberlief. Daarna wilde de rest toch ook wel even knuffelen en iedereen was verkocht. Bij Sjoukje kwam het moeder gevoel naar boven, die ging automatisch wiegen. Wat zo’n luiaard al niet kan doen. nou leuk iedereen dat beest weer met rust gelaten. Komt de man van de zoo met een slang aan. Slik maar ik zei al vanaf het begin, als we naar Galibi gaan wil ik een slang vast houden, dus zo gezegd zo gedaan. Spannend hoor maar eigenlijk ook best leuk. Niet iedereen wilde, begrijpelijk het is wel een wurgslag. Haha en dat bleek wel toen ik hem samen met Claudia nog een keer vasthield. Ik had de kop vast en stond direct naast Claudia. Bij Claudia was de staart om d’r nek gedraaid! Ik had niets door hoor, liet m’n buddy gewoon doodsangsten uitstaan. Pas toen ik de foto’s zag had ik het door. Toch een geniale foto geworden vooral die blik in Clau d’r ogen!
Nog een paar beesten bekeken, schildpad wildzwijntje, apen ontdoken en weer terug.
Je zou denken dat dit het was maar dat was niet de reden waarom we naar Galibi gingen. Ik moet nog over de schildpadden vertellen. Er komt dus nog een heel verhaal! Zullen we dit maar even dag 1 noemen van Galibi dan plaats ik het andere verhaal later op de dag! Leest even wat makkelijker.

Tot het volgende verslag,
Veel liefs Carlijn