Dyinipi

Hallo allemaal!
Ik moet echt vaker schrijven, ik moet nu weer een hele week samenvatten! En wat voor een week, zo veel gebeurd gezien en beleeft! Het was een week gevuld met opluchting , lachende obers, spanning, regen, zon, ziekenhuis, dokters, blanke zusters, koffers in en uitpakken, beesten en lieve kindjes.
Om met de opluchting te beginnen en aan te sluiten op mijn vorige verhaal over ons onderzoek: We hebben een voldoende op deel A! Een hoop gejuich en blije gezichten. Dit moest gevierd worden. In Nederland hebben we al veel gehoord over Het Vat. Een terras waar veel Nederlandse stagiaires/toeristen naar toe zouden komen. Het eerste plan was om met de fiets daarheen te gaan. Een hele verkleed en schminkpartij later zaten we op de veranda met een sippe blik naar de regen te kijken, langzaamaan liep weer de straat vol. Wat nu? We hadden ook een naam van een betrouwbare taxichauffeur gekregen, Brian genaamd. Brian heeft zich nu al bewezen als redder in nood maar daar kom ik later wel op terug. Nou Brian gebeld en we werden netjes voor de deur afgezet voor maar 6 srd! In het vat was het nog een beetje rustig, wel een mooi terras maar niet echt geschikt om met de voetjes van de vloer te gaan. de ober zat ons de hele tijd aan de kijken en dom te lachen, toen hij ons hielp vroegen we waarom hij zo lachte. Hij gaf een vaag antwoord en ‘dat vertel ik jullie straks wel’. Toen hij weer langs kwam, vroegen we toch maar weer wat er nou was. Hij vertelde dat hij kon zien dat we “vers” waren en vertelde dat we vooral zo moesten blijven, niet “zonnen zonnen zonnen” om zo bruin mogelijk te worden. Hier wordt vooral nog gebaald dat we zo ‘vers’ zijn en een hoop gedaan om bruiner te worden. Er is inderdaad een erg zichtbaar verschil tussen de andere stagiaires en wij. Al vind ik mijzelf, hoe langzaam het ook gaat, aardig aan het verkleuren. Knap voor iemand die niet graag uitgebreid zont.
We hebben heel wat beleefd met Claudia de afgelopen dagen. Ze heeft blaasontsteking gekregen (alsjeblieft). Ze was al op vorige week vrijdag naar de dokter geweest, die haar zonder al te veel moeite zo een antibiotica kuur en diclofenac mee gaf (geen test of iets). Maar de pijnklachten gingen niet weg en zondagnacht had ze zo veel last dat we maar naar de eerste hulp gingen. We hadden Brian opgebeld, in de hoop dat hij werkte. En dat deed hij.
Er was maar 1 ziekenhuis die ’s nachts een eerste hulp had. Wij dus daarheen. We melden ons bij een balie buiten, was tevens een soort wachtkamer maar goed hier is het niet koud dus kan prima allemaal buiten. We kregen een kaartje waar 3 opties op stonden: spoedgeval, Door verwezen naar de huisarts, anders. We moesten naar binnen en 2 schuifdeuren verder ons melden. De dokter vroeg aan Claudia het een en ander. Ze kruiste toen het vakje voor ‘spoedgeval’ aan en zei iets over een lijst. We konden dus weer gaan zitten dachten wij. 1 schuifdeurtje terug gingen we dus braaf wachten. Er werden mensen naar binnen gedragen enz… heel naar om te zien. Het hele ziekenhuis zag er ook erg oud en bijna vies uit. En wat er na een tijdje wachten gebeurde leek wel een grap. Ik hoorde in eens een klap en zag een man onderuit zakken nadat hij tegen de schuifdeuren was aangelopen. De zuster haakte even haar armen onder de zijne en sleepte hem weer naar binnen. Heel freaky, die meiden zeiden ook dat het net leek alsof die man net versufde probeerde weg te lopen en de zuster op een knop drukte om de deur te stoppen waardoor hij er tegenaan knalde. Dit maakte het voor Claudia er niet makkelijker op. Na een half uur te hebben gewacht kwam er 1 van die zusters naar ons toe, om te vragen of we al naar de balie waren geweest. We hadden dus niet moeten wachten maar meteen terug moeten lopen om ons daar weer opnieuw te melden! Lekker communicatie dus. Nadat we dat hadden gedaan konden we gewoon doorlopen. We stonden in een hal bij een balie en aan de zijkant waren allemaal gordijnen en bedden met zieke mensen. We stonden bij die balie toen de zuster Claudia ging onderzoeken, wat nou privacy? Hup gewoon bloeddrukmeten terwijl we eigenlijk gewoon in de weg stonden voor de mensen die om ons heen moesten liepen. Claudia had urine mee genomen voor het geval dat het onderzocht moest worden, daar deden ze wel heel onbeschoft over. De Dokter zei dat ze het niet nodig had, ze mocht het dus weg gooien, maar waar was even de vraag, de (onbeleefde!) zuster achter de balie grapte dat ‘ze het wel terug kon stoppen in haar buik’. De leukste thuis zeker, Claudia die had zichtbaar pijn en die mensen maken er gewoon grappen over. Na een aantal vragen, zei de dokter dat ze moest blijven voor onderzoek. Wij (berdien en ik) mochten alleen niet bij die onderzoeken blijven. Dit wilde Claudia echt niet, helemaal alleen in zo’n raar eng ziekenhuis. Nadat ze Dokter haar op haar hart had gedrukt dat ze tegen dokters advies naar huis ging en nadat ze dat had ondertekend gingen we maar weer naar huis om de volgende morgen naar de dokter bij ons in de buurt te gaan. we belden Brian weer op die gewoon wakker werd om ons weer op te halen midden in de nacht! Nou zijn we dus fan van Brian.
De volgende dag gingen Claudia en ik naar Dokter Joshua, wat een verademing! De assistenten vriendelijk, dokter professioneel, gewoon goed dus! Ze kreeg een nieuwe kuur en moest rust houden. Nu gaat het inmiddels stukken beter, soms even een beetje gas terug doen maar onze Claudia is er weer hoor! Gelukkig maar!

Op zondag waren we naar een Halleluja-kerk geweest, iets met evangelisch dus. Ik ben de naam vergeten maar het was goed swingen daar. Leuke bekende nummers afgewisseld met liedjes in het Sranan Tongo. De mensen waren er wel heel vriendelijk, iedereen gaf ons een hand (echt iedereen!). en aan het begin van de preek werden wij, vier blanke zusters, welkom geheten. Haha dat zeiden ze dus letterlijk: “we willen ook onze vier blanke zusters welkom heten”. All eyes on us! Haha.
De liedjes in het Sranan Tongo klonken echt leuk: “ala grani, ala krakti, ala glory.” “alle eer, alle kracht, alle glorie”. En “Jesus ferlusuman”, “Jezus Verlosser”. Spreekt voor zich. Het is dus niet echt een moeilijke taal, alles spreek je haast letterlijk zo uit zoals het er staat en het is wel een beetje te vertalen naar het Nederlands.

De koffers die in en uit gepakt moesten worden waren die van ons. We zijn een weekje verkast! We moeten met pijn in ons hart ons paleisje een weekje moeten afstaan; okey die mensen waren eerder met boeken maar het voelt wel alsof ze ons huis hebben ingepikt. Wij hadden in Nederland ons ‘echte’ huis geboekt en wisten dat andere mensen die week als hadden geboekt. Daarvoor hebben we dus een oplossing gevonden via de verhuurder. Een huisje in de straat naast de Julianastraat.
We waarderen ons ‘echte’ huis nu des te meer, het is klein, geel en donker. Het is een beneden woning met weinig zonlicht. We hebben geen plekje waar we ondanks de regen toch buiten kunnen zitten. Maar gelukkig hebben we wederom leuke buren. Onze boven buren zijn Nederlands. Zij wonen hier iets langer dan een jaar, zij werkt als docent psychologie en hij werkt als gynaecoloog. Leuke mensen. Ik en Sjoukje hebben al een potje Ligretto met haar gespeeld.
Onze buurvrouw ernaast heet Jenny. Ik ben al bij haar op bezoek geweest. Ik moest toen de sleutel regelen voor dit huis maar werd meteen uitgenodigd om plaats te nemen voor een praatje. Leuk mens, heel gezellig. Ze vertelde over haar tuin en de planten, liet mij trots haar papajaboom zien. Ze noemde Suriname een gezegend land; Je stopt iets in de grond, beetje water en het groeit.
Ze geeft bijles aan kinderen en volwassenen. Dus nu horen we elke middag: “Man, M a n. Man. Maan, M a a n. maan”. En dan met een Surinaams accent.
Dat Suriname een vruchtbaar land is blijkt wel uit het voorbeeld van onze boven buurvrouw; wanneer je een papajazaadje plant wanneer je net zwanger bent. Tegen de tijd dat het kindje toe is aan een fruithapje, je die papajas uit de boom kunt plukken.
Onze bovenbuurvrouw heeft de tuin heel mooi gemaakt, met bananenbomen, papajabomen en nog meer mooie groene struiken met grote groene bladeren! Ook een enorme vrouwentong en een papagaaienpant, dat kan hier gewoon allemaal buiten groeien.

Onze nieuwe huis brengt ons ook nieuwe beesten. Vooral nu we beneden zitten douchen we met kikker en eten we met salamanders. We hebben dus nogal veel gegild de afgelopen dagen, het wordt al iets minder, vooral de Salamandertjes zijn nu best schattig. Alleen iets minder dat ze juist in onze keuken zitten. De kikkers zijn echt gek hier, ik ben niet bang voor kikkers en wilde deze dus wel vangen maar deze springen zo hoog en plakken gewoon tegen de muur of je been, whaaa bah!

Afgelopen vrijdag waren we door onze projectleider Mevr. Olf uitgenodigd om te komen kijken bij een Crèche die een 30 jarig jubileum vierde. Het was een crèche voor kinderen met een verstandelijk beperking. Zo leuk om te zien, het was heel mooi en ze hadden zelfs een snoezelruimte! Oh en die kindjes, zo schattig! Ik miste m’n werk! We hadden allemaal zo iets van; waren we maar ‘echte’ stagiaires, dan heb je meer contact met de doelgroep en kan je een band opbouwen! Er waren veel Nederlandse stagiaires bij deze crèche. Een paar van de opleiding logopedie en een aantal van SPH en Pedagogiek. Een stagiaire vertelde dat ze hier wel erg streng zijn met kinderen. Geen prositieve bekrachtiging maar gewoon een kind ferm op de stoel zetten als het niet luistert of niet wil. En roepen tegen een kind is ook niet vreemd. En dit wordt ook van de stagiaires verwacht om rechtlijnig te blijven met de andere leidsters.

We hadden ‘s middags een gesprek met onder projectleider mevr. Olf. Was leuk, ze heeft voor ons contact gemaakt op de instellingen waar we interviews hopen af te nemen. Nu gaat het balletje rollen en we hebben er zin in. Nu duiken we echt het onderzoek in, het grote voorwerk is grotendeels af. We hebben ook nog een hoop gekletst met haar en haar collega. Over het verkeer, wat heel chaotisch lijkt maar dat de mensen wel heel vriendelijk zijn en elkaar voorlaten. Toeteren is hier ook meer een vorm van bedanken of om je te laten weten dat je voor kunt gaan. alleen voor ons is het lastig want de mannen toeteren ook wanneer ze een mooie vrouw zien, lastig oversteken dus…
ook vertelde ze over de centrale markt, daar moeten we echt kijken, dan heb je helemaal het idee dat je in een ander land ben. Daar gaan we dus ook eerdaags heen. Maar met foto’s moeten we uitkijken, dat stellen de mensen niet op prijs. Ook omdat bij sommige het bijgeloof heerst dat er wanneer er een foto van een persoon gemaakt wordt er een stukje van die persoon zijn ziel verloren raakt.

Nou een enorm verhaal, maar goed een hele week in Suriname valt niet zomaar samen te vatten.
Morgen gaan we naar Fort Zeelandia (Het surinaamse museum) en het plan is om aankomende donderdag Dolfijnen te gaan spotten!
Bosi en Brasa voor iedereen, speciaal voor familieleden: er is ook een Sommelsdijkstraat in Paramaribo!

X Carlijn