Het regent het regent de pannetjes worden nat...

Ey Skatjes!
Het duurde even maar dan heb je wel wat, weer een verhaal vanuit het warme Paramaribo. De tijd gaat wel snel. We zitten hier nu alweer een week. In mijn laatste verhaal vertelde ik over dat we onze projectbegeleidster vanuit de stichting voor het eerst gingen ontmoeten. Inmiddels zijn we 2 ontmoetingen verder. Het is een erg leuke vrouw, die in haar eentje zowat de hele stichting runt, het is een kleine stichting die sinds 2 jaar operationeel is. We zijn blij dat we iets voor deze stichting kunnen gaan beteken, mits school ons dat toelaat. We hebben deze week heel wat over ons heen gekregen, te veel om uit te leggen maar het lijkt erop dat school met ons een andere richting op wil dan dat wij van te voren hadden afgesproken en dan dat de stichting eigenlijk wil. Wij werken uiteindelijk voor de stichting maar moeten aan de eisen van school voldoen, een aardige spagaat, na wij dachten… contact is gelegd met school, gemaild en gebeld… verwarring alom….maar niet getreurd de optimist in mij zegt dat we hier vast zonder al te veel kleerscheuren weer uit komen! Aan onze werkhouding kan het niet liggen, heerlijk in bikini tussen de buien door zonnend achter onze laptop voor school bezig, je zult maar op de GH aan het ploeteren zijn…

Ik had het al eerder over de buien en de titel van dit verhaal voorspelt niet veel goeds… inderdaad veel regen, zeg ik veel? Ik bedoel verschrikkelijk veel, nee onwijs mega gigantisch veel regen! Baken uit de hemel. Zoveel dat gisteren binnen no time de straat blank stond! We konden ons huisje niet meer uit! Bizar dat het zo snel kan gebeuren, zo veel regen in zo’n korte tijd. En hoe snel het gekomen was nog sneller was alles weer weg, hadden claudia en ik net zin om te kijken hoe diep het nou eigenlijk was, was al het water op wonderbare wijze weer verdwenen, helaas had leuke foto’s opgeleverd denk ik… Berdien en Sjoukje hadden heerlijk gekookt maar we misten nog een sausje dus ik en claudia heel dapper naar de Tulip door de regen. Mooie poncho en een zelf gemaakte regenjas van vuilniszak later konden we op pad. Zelfs in onze poncho en zelfgefabriceerde regenjas van vuilniszak kregen we nog de aandacht van de mannen hier, Vandaar mijn aanhef, want dat is nou net wat we steeds horen; “Ey skatje, ey ik ga je bellen hoor, ga jij me bellen, no? Ey snuffies (???), witte dijen.” Zomaar wat uitspraken die wij elke keer als we over straat lopen/fietsen naar onze hoofden krijgen. En dan het typische soort smakkende/fluitende geluid (wat ik van ons vieren het best na kan doen, heerlijk op de fiets de anderen voor de gek houden “deed jij dat nou?”, hihi nee hoor!). Het doet er echt werkelijk niet toe wat je aan hebt over hoe je eruit ziet, als ze een blank huidje zien is het al genoeg. Het went maar voelt natuurlijk niet prettig. We weten waar we wel en niet moeten komen en gaan niet alleen op stap.
Eenmaal bij de Tulip aangekomen, had ik weer eens een heerlijke Carlijn actie. Slippers en een natte betonnen vloer gaan niet samen. Glibber glij en ik viel bijna bij de bewaking van de Tulip in z’n armen! Haha ik dacht dat Claudia erin blééf. Na de bewaking voor zijn heldhaftige daad te hebben bedankt en Claudia van de vloer te hebben opgeraapt konden we toch nog heel en met saus weer thuis komen.
Thuis wordt echt een thuis dankzij onze lieve Maltie, ze is zo schattig ik zou d’r wel mee naar huis willen nemen. Vandaag was al de tweede keer dat ze een Surinaams gerecht aan ons heeft gegeven. Het eerste gerecht was een gerecht van de Broodvrucht, het had veel weg van een gebakken aardappel maar dan pittig. Poeh, die sambal hier is echt pittig en ik ben wel gewend aan wat sambal dus dat zegt wat. Daar is sambal-oelek niets bij. Vandaag kregen we een bord surinaamse bami met kouseband (zijn lange bonen(60cm) maar in gerechten zijn ze gesneden), over de het hek toegereikt. We kijken op hun huis vanaf de veranda waar we altijd zitten. We willen graag nog wat terug doen, maar willen niet met een bord stamppot aankomen, ze heeft zelf in Nederland gewoond dus dat kent ze al. Misschien iets van een taart bakken ofzo maar dat verzinnen we nog wel.
Vandaag zijn we naar een roti restaurant geweest, dit was al de tweede poging. We wilden het de eerste keer voor avondeten gaan eten maar toen was dat zaakje al dicht, schijnt dat het meer een lunchgerecht is. Toen zijn we maar bij de burgerking belandt.
Je hebt hier een soort roti restaurantketen, Roopram Roti. Daar hebben we dus smiddag heerlijke roti gegeten. En dat eet je lekker met je handen! mmm ik zat er natuurlijk het meest onder, hoefde ik me een keer niet in te houden. Roti is vaak opgerold of, zo ken ik het vanuit Nederland. Hier lag de roti (soort pannenkoek) op de saus (kerrie) aardappel en kip. Dus scheuren en dopen maar! Wel eerst je handen wassen bij een grote wasbak in het restaurant. Heel lekker en voor herhaling vatbaar.
Veel mensen vragen steeds naar de warmte, gek genoeg went het wel. Ik heb er niet zo veel last van, ik drink veel en doe rustig aan. Het is echt geen wonder dat de mensen hier zo relaxt en een “no span”(maak je niet druk)-houding hebben. Warmte sloopt vooral als je je druk maakt en veel doet. Dus ik geniet regelmatig van middag dutjes en ben weer fit in de avond. Tussen 11 en 16:00 is het erg warm en moet je oppassen voor de zon. Veel smeren dus. Die andere meiden zijn al aardig aan het bijkleuren maar met mijn blanke huidje gebeurd er nog niet zo veel. Ik schrok trouwens van een reclame hier, ze verkopen dus ook pillen om minder bruin te worden, fair glow ofzoiets… smeren wij blanken ons het lep lazarus om een bruine huid te krijgen omdat dat als mooi wordt beschouwd doen ze hier, in Suriname, iets soort gelijks maar dan met het omgekeerde effect, ja wat is nou mooi? Nooit goed genoeg dus.
Het fietsen hier is heerlijk maar ook een verhaal apart, we worden best raar aangekeken je ziet hier niet veel mensen fietsen, vooral stagiaires. Oh ja schattig, we fietsen langs een paar jongetjes, zegt er eentje “dag stagiaires”, zo gewend zijn de Surinamers aan Nederlandse meiden: allemaal stagiaires.
Als we naar de stichting fietsen, komen we langs een erg druk kruispunt. Allemaal bussen en auto’s, iedereen lijkt maar een richting op te gaan die ze wensen, een hoop getoeter. Die bussen hier willen we ook nog eens gaan proberen maar dan wel als we niet op tijd zitten want het lijkt mij nogal een gedoe. Het zijn allemaal kleine busjes helemaal vol gepropt. Op elke bus staat of reclame of een bijdehante tekst: “Beter dat je niets zegt”, “Fast Ryder” “the tough get going”, een beetje zoals je wel eens ziet op Nederlandse vrachtwagens.
Ik merk dat het weer een erg lang verhaal is, maar ja een week in Suriname is niet korter te omschrijven. Dit weekend willen we naar de centrale markt kijken naar de vreemde vruchten en producten. Sjoukje wil dat gerecht van broodvrucht maken dus opzoek naar de broodvrucht.
Nou… no span!
Carlijn