BBQ, Borgoe en Bergendal

Hey allemaal,
Omdat we morgen naar Galibi gaan om zeeschildpadden te zien, wilde ik eerst nog een verhaal op de site planten zodat ik straks niet zoveel hoef samen te vatten.

En toen was het zover, ons tuinfeestje! De poging om meer mensen te leren kennen. We hadden al weken van te voren mensen lopen uitnodigen. Je voelt je wel weer alsof je in groep 3 zit wanneer je zomaar naar mensen toe loopt om te vragen of ze op je feestje willen komen maar wat heb je te verliezen? Dus dapper hebben we groepjes stagiaires benaderd. Velen reageerden heel positief en da’s altijd leuk. Uit eindelijk viel de opkomst niet tegen en het was heel gezellig. Best apart om mensen te ontmoeten op je feest waarvan je eigenlijk nog niet eens de naam van weet (en soms nu nog niet); uhm hallo ik ben carlijn en uhm ik woon hier! Maar wel leuk we kunnen nu wel meer mensen groeten als we over straat lopen.Het was een ‘americanparty’ dus er werd genoeg drinken en eten meegenomen. De BBQ deed braaf z’n best en de muziek was gezellig. Ik zeg; geslaagd!

Omdat onze eerste ervaring met Bergendal zo positief was hadden we besloten om nog eens te gaan. Mirjam en Jenny (2 meiden waar we veel mee optrekken) gingen 4 april heen, voor ons dus nog meer reden om ons volgend tripje te plannen. Heerlijk met z’n 6en naar Bergendal. Dit keer hadden we gekozen voor Kajakken en de “tarzanswing”. Ons was verteld dat het een soort bungy jumpen was maar eigenlijk is het meer een soort superschommel. De gids vertelde "je moet als je springt wel even je ogen dicht maken" haha, grappig taaltje dat surinaams. Wel spannend die sprong; Je staat hoog, wordt in een harnas gehesen, vastgeknoopt aan een touw en springen maar! Een lange zwaai richting Suriname rivier net op het moment dat je denk in de bomen terecht te komen zwaai je weer terug. We sprongen allemaal 2 keer. De gids noemde ons dapper omdat we niet zo lang treuzelden voordat we sprongen. Maar ja we hadden niet anders verwacht lol. Het kajakken was weer heerlijk, dit keer iets meer werk, het had veel geregend of het was hoog water, hoe dan ook het water stond hoger dan de vorige keer en er was duidelijk veel meer stroming, wat voor sommigen in onze groep een ware uitdaging bleek. Ook ik, toen we terug met de (snelle!) stroming mee gingen, bleef even steken, met hulp van Don (de gids) was ik zo weer los, gelukkig zonder slangen in m’n kano!
Heerlijk gezwommen, weer werden we gewaarschuwd om niet met wondjes het water in te gaan vanwege de piranha’s. ze hadden een stuk afgezet met touwen, dit om dat je anders zo met de stroming mee zou worden gesleurd. Haha gevaarlijk zwemmen hier hoor in suri!
Ik heb zelf nog gesport, beach volleybal, natuurlijk had het wel een hoog camping gehalte (ik kan niet volleyballen) maar we hadden in ieder geval lol, samen met die gasten die de tent daar runnen, heel leuk. We hebben een 'Mope' gegeten. dat is de vrucht waarvan 1 van onze favo surinaamse sapjes mee gemaakt wordt. heerlijk. andere graag gedronken sapjes zijn: Markoesa (mijn favo) heerlijk zuurachtig/zoetig mmm! En zuurzak (ja zak! haha) en gek genoeg proeft deze zoet!
Later gingen we moe maar voldaan weer terug naar paramaribo. En ja raad het misschien al wel; we gaan zeker nog eens. Het is zo gezellig daar, je kunt van alles doen en het is bijna goedkoper om te zwemmen dan bij white Beach. Bij white Beach kun je alleen maar zwemmen, niet kajakken of van een kabelbaan! Volgende keer gaan we kijken of we daar kunnen overnachten. Die jongens vertelden dat je daar hutjes en hangmatten kunt huren en dat er ’s avonds een kampvuur wordt gehouden. Lijkt ons leuk!

We wennen zo snel hier, dat ik bijna vergeet te schrijven wat mij in het begin zo verbaasde. Ik heb in een eerder verhaal al eens de Combémarkt beschreven maar nog niet het hele kassa ritueel. Veel van het de volgende beschrijving geld trouwens ook voor onze geliefde Tulip supermarkt. Je nadert met gezwinde schrede de kassa en wordt begroet door iemand die je mandje uitpakt. De kassamevrouw typt de op de verpakking geschreven prijs (!) in. Betalen. Dan roept de kassamevrouw een ander erbij die controleert het geen de kassamevrouw heeft ingetypt en wat er bij de kassa staat (ja geen band bij de Combé), krabbeltje op de bon als akkoord en dan kan de hele boel ingepakt worden door weer een ander. Dus bij de combé werken alleen bij de kassa al 4 mensen! Bij de Tulip is het heel wat luxer allemaal, wel een band en een ‘bliepkassa’, dus controleren is niet nodig. Hier komt ook iemand je mandje uitpakken en aan het eind staan meestal 2 inpakkers.
We grappen soms onderling dat we te snel gewend raken aan al deze dingen. Straks staan we geïrriteerd te wachten bij de kassa… “Hallóóó! Ik sta hier nu al een kwartier te wachten! Komt er nog iemand mijn mandje uitpakken??!!”
Straks kunnen we gewoon over straat open zonder na geroepen te worden. “ey skatje” “popjes”, “Sandra, Annemiek” (tja ze proberen wat…), “hallo, Joehoe!”, “ik hou van jullie allemaal hoor”. Claudia en ik hebben zelfs een serenade gehad, fietsten we langs begon een groepje jongen te zingen “het is een nacht, die je normaal alleen in….etc.” haha.

Weer even terug naar het winkelen. Soms lijkt het wel alsof ze hier banen verzinnen. We waren laatst heel vroeg in een winkel en daar kwamen hordes mensen aan die zich inklokten met en kaart. Of dat nu echt nodig was, geen idee, maar het was bijna te druk voor in die winkel en wij waren de enige klanten!
Winkelen in Suriname is natuurlijk leuk en super goedkoop maar we worden wel steeds behandeld als de grootste criminelen. Zodra we een stap binnen zijn loopt er een medewerker achter ons aan. Nee niet om ons te begroeten met het alom bekende “kan ik u ergens mee helpen”, vaak spreken ze geen woord Nederlands in die winkels. (veel kledingwinkels zijn ook van chinesen) Ze lopen gewoon achter ons aan om ons te controleren. Niet eens op een net afstandje maar bijna zo dichtbij dat je haast de kleren die je wilt bekijken niet kunt zien. Het is zelfs zo dat als jezelf 1 stap zet zij ook 1 stap zetten. Een soort dansje. Soms gaan we express met z’n vieren allemaal een andere kant op, dan zie je de verwarring/paniek in hun ogen ‘wie gaan we nu volgen?’ hihi.

Voor de mensen die denken dat we alleen maar vakantie vieren, we hebben een 7 op deel 3! Nou dat vond ik wel vermelden waard, zoveel kunnen genieten, zien en beleven en toch nog tijd genoeg vinden om zomaar even een 7 te halen! Door deze voldoende zijn we aan de slag kunnen gaan met interviews en dossieronderzoek. Gisteren hadden we een dossieronderzoek. Ik besef me, door het lezen van al die schrijnende gevallen, nog meer hoe hard de voogdijzorg in Suriname nodig is. Hoe krom is het dat de overheid dit (nog) niet inziet, er is niet voldoende of soms helemaal geen vergoeding voor voogdijzorg in Suriname. De voogdijinstellingen zijn particulier en zonder de vergoeding van de overheid dus volledig afhankelijk van giften. Met gevolg dat er niet zomaar iemand kan worden aangenomen want waar wordt die persoon mee betaald? Er is veel vraag maar ze kunnen soms weinig bieden. Vanuit de overheid is er wel een vergoeding naar de gehandicaptenzorg. Mensen zien het belang er niet van in. Je kunt niets aan de buitenkant zien van een kind in de voogdijzorg. De littekens die misbruik, slaan en schelden achterlaten zijn niet altijd zichtbaar. Wat zouden wij graag met ons onderzoek een beetje bijdragen in een verandering van denken.
Nou mooie gedachte om dit verhaal mee af te sluiten dacht ik zo!
Morgen naar galibi, een reis van 5 uur incl met boot tocht…pff maar ben benieuwd wat we daar allemaal gaan doen!
Tot het volgende verslag!
Liefs Carlijn