Love at First sight?!

Bun morgu (Goede morgen, het is wel avond maar de vertaling daarvan weet ik niet)!
Het is inmiddels vrijdag 4 feb en IK BEN ER! Gister natuurlijk ook al maar believe me ik heb geprobeerd om een verhaal te typen maar ik was compleet uitgeblust door de reis, de indrukken en de warmte. Ik ben gisteren begonnen met het proberen omschrijven wat nou mijn eerste indruk van Suriname is… Ik kwam niet verder dan Chaos en Groen… maar vooral veel Chaos…. Ik wou gister beginnen met het complete verhaal van schiphol naar Suri maar dit land heeft alle indrukken vanuit Nederland en het vliegen totaal opgeslokt. Ik ben hier nu net een dag (als ik dit schrijf om 20:47 suri-tijd) maar het voelt alsof we hier al een week zijn, zo veel gezien en beleefd.

Het ophalen van het vliegtuig was op zich ook al een avontuur. We hadden via degene waarvan wij het huis huren geregeld dat zijn broer, Roger die taxichauffeur is, ons kwam ophalen. We werden met 2 auto’s naar ons huisje gebracht. Op weg naar Paramaribo toe keken we onze ogen uit. Ten eerste natuurlijk onze eerste ontmoeting met de natuur, zo veel groen en palmbomen. Zo mooi! Maar ten tweede werden we wel geconfronteerd met een heel arm gedeelte van Suriname. Kleine hutjes, bouwvalletjes waar allemaal kleine kinderen speelden, langs die weg!
Het was maar goed dat we zo afgeleid werden door de omgeving want hij reed als een gek! Claudia zei: oh ze hebben hier ook tweebaanswegen. Maar toen kwamen er toch tegenliggers…hij reed steeds rechts (ja hier rijden ze dus links…), keihard en inhalen net voor bochten vond hij blijkbaar niet zo eng. Iedereen lijkt hier zo zelf z’n eigen snelheid te bepalen, al is de officiële snelheid 80. Wij moesten dus soms flink in de ankers omdat er iemand weer eens zacht reed vergeleken onze snelheid. De wegen in Suriname zijn ook een verhaal apart, wel verhard met veel kuilen en gaten. En zo te zien is dat al een tijdje zo want iedereen remt als braaf als ze zo’n gat tegen komen, een soort vluchtheuveleffect. Ik moest wel hard lachen toen een soort ijzeren staaf uit de weg stak; midden in de weg stak er dus opeens een ijzeren staaf uit de weg, er hing nog wel een oranje hesje overheen, zo van: hup opgelost nu valt het op. Wat als een levengevaarlijke situatie zou worden gezien in Nederland lossen ze hier op door er gewoon een oranje hesje over de hangen.

Eenmaal thuis aan de Julianastraat waren we erg blij om te zien dat ons huisje in het echt ook net zo mooi is! We werden goed geholpen met de koffers en Roger wilde met ons ook wel even naar een supermarktje rijden. Zo konden we schoonwater en brood kopen. Haha klinkt wel erg zielig, we leven op water en brood. Maar water is wel een vereiste, ik drink hier liters!

’S Avonds hadden we onze eerste ontmoeting met de inheemse beesten: vleermuizen. Die komen gezellig, ’s avonds onuitgenodigd op bezoek. Wat veel gegil aan onze kant teweeg brengt. Er was er eerst al een binnen toen ik en Berdien nog met onze aardige buurvrouw Maltie (een schat!) aan het praten waren. Alle luiken stonden open dus die vloog al snel weer er uit. In de keuken is er een groot raam (weliswaar met tralies, maar zonder luiken) die altijd open is, via dat raam vloog er gister dus een vleesmuis naar binnen en ook meteen naar boven. Bewapend met een bezem en kussens gingen we de strijd aan (we moesten toch gaan slapen en dat beest moest eruit!) maar gaven al gauw gillend op toen hij (ja het was een mannetje dat konden we zien…haha?) de kamer invloog. Misschien was het ons imponerend gedrag (kom maar op...aaaaaaah) en/of onze uitrusting maar hij besloot toen om via het doucheraam naar buiten te vliegen. Wat voor ons weer een ontdekking was want als die beesten via dat raampje naar buiten vliegen, hoezo dan niet andersom? We hebben daarom maar besloten iets voor dat raampje te plakken want tralies houden die beesten niet tegen.
Ik heb het steeds over ramen maar er is hier geen glas te bekennen, ook niet nodig. De ramen bestaan uit luiken en tralies, koud is het hier toch niet.

Vandaag zijn we er een beetje op uitgetrokken. Eerst gewoon met z’n vieren. Lopen over straat is ook een verhaal apart. We worden als blanke dames van alle kanten nageroepen, gevloten en getoeterd. Voelt wel vervelend maar het beste is dus om het te negeren schijnt, al heb ik wel de neiging om maar gewoon zo vriendelijk mogelijk terug te doen. Meestal zijn het gewoon gezellige praatje hoor maar ’s avonds voelt het toch niet zo fijn dus we gaan snel een fiets regelen zodat we ons iets sneller kunnen verplaatsen. We weten dankzij onze lieve buurvrouw waar we dat kunnen regelen voor 100 SRD per maand, komt neer op ongeveer 25 euro ofzo…
We liepen naar de Combé… een grote goedkopere supermarkt, maar wat een chaos… zo druk en geen logica, vind je in het ene schap wc-rollen kan je die 5 schappen verderop nog een keer tegen komen. Ik merkte dat ik het wel erg overweldigend vond, zo groot zo veel mensen en geen idee hebbende hoe het allemaal werkt en hoe ik me moest gedragen, ik keek m’n ogen uit maar ondertussen wilde ik ook niet zo de toerist uithangen. Wat ik ook erg grappig vond was dat de vriesafdeling gewoon een 10tal vrieskisten op een rij waren met krijtborden erboven waarop stond geschreven wat er in te vinden was. Buiten waren veel groente kraampjes, ik weet nu eindelijk wat kouseband is, gewoon een soort mega lange bonen, lekker om te roerbakken vertelde Maltie.
Maltie is onze buurvrouw en schoonmaakster. Ze heeft ons vanmiddag rond gereden om te laten zien waar je geld kon pinnen en omwisselen in SRD’s. Ook liet ze ons een duurdere supermarkt zien; Tulp. Ze vertelde dat je het wel kon vergelijken met een AH en dat klopt. Wat een verademing, super rustig, georganiseerd en airco! We hebben zelfs hagelslag gevonden, ja erg ja...
Na de tulp liet Maltie ons nog het zwembad zien, wat geen overbodige luxe is met 37 graden! Ook liet ze ons zien waar we fietsen kunnen huren. Dat was naast een restaurant wat Zuz&zo heet en daar hebben we net gegeten erg lekker (of althans mijn eten). We reden ook nog langs het paleis, het regeringsgebouw van Bouterse (witte huis?), het onafhankelijkheidsplein en de palmentuin (mooie palmen, vet veel en groot!). We kwamen er achter dat alles super dichtbij was en we gewoon de verkeerde kant op gelopen waren. Suri is vet mooi en er valt nog genoeg te ontdekken!
We hebben ook nog internet geregeld bij de andere buurvrouw, we mogen haar netwerk gebruiken voor een zacht prijsje, we kunnen het alleen buiten achter het huis ontvangen maar daar zit je verder wel best prima. Ook hebben we een surinaamse simkaart gekocht waar je goedkoop naar Nederland mee kan bellen, moeten we alleen nog even uitvogelen hoe goedkoop het eigenlijk echt is.

Na ons eerste uitje naar de Combé supermarkt hadden we allemaal zo onze twijfels over hoe we hier nu aan konden wennen. sowieso is dat onze slogan van de afgelopen uren: dat went vanzelf! (de warmte, de drukte, de aandacht, de koude douche). Ik denk dat het ook gewoon onze wens is om zo snel mogelijk onze draai te vinden in een land wat nog een puzzel is.

Nou ik kan nog wel uren typen maar hou er mee op! Even kijken of ik foto’s kan uploaden!
Liefs Carlijn