We zijn er bijna, we zijn er bijna!!

Hallo allemaal,
De meeste mensen hebben het inmiddels al gehoord, ik ga weer eens het land uit! Haha dit keer ga ik samen met 3 lieve meiden, Claudia Berdien en Sjoukje. Voor degenen die zo iets hebben van: “Huh??!” >>>>>
Ik ga met 3 klasgenoten de komende 3 maanden een afstudeeronderzoek houden in SURINAME!!! En dit gaat d.v. 3 februari gebeuren, dan vliegen we naar het mooie zonnige Paramaribo. We gaan daar een onderzoek doen onder 3 verschillende voogdij instellingen.
Dit is het knelpunt:
- Het ontbreekt veel kinderen en jongeren in de voogdijzorg aan begeleiding terwijl ze dat wel nodig hebben vanwege hun leefomstandigheden en problematiek.

Dit zijn de punten die we willen gaan onderzoeken:
- In beeld krijgen van de leefomstandigheden en de levensperspectieven van kinderen en jongeren uit hun pupillenbestand;
- Oorzaken achter halen van het stagneren van de hulpverlening;
- Een adviserende rol spelen voor de instellingen.

We hebben natuurlijk al een hoop geregeld, gemaakt en gedaan om zover te komen. De eerste stap was natuurlijk de keuze te maken om voor een afstudeerproject te kiezen in het buitenland. de GH heeft veel contacten in verschillende landen, waaronder Suriname. Vanuit school is er contact gemaakt met verschillende instellingen om een opdrachtgever te vinden. Er was een idee voor een onderzoek, er moest dus alleen nog een instelling gevonden worden en een opdrachtgever die ons daarin wil begeleiden. Zo kwamen we in contact met mvr. Olf die ons wil begeleiden met het project.
Daarnaast moesten er natuurlijk ook de praktische zaken geregeld worden. Tickets kopen, inentingen krijgen, huisje regelen, visum aanvragen en natuurlijk nog belangrijker: shoppen! Je kunt natuurlijk nooit genoeg zomerjurkjes hebben! :)

Het ophalen van een visum was ook een avontuur op zich. Ik heb dan wel enige ervaring met het aanvragen van visums toen voor mijn reis naar Amerika maar dat het voor elk land zo verschild had ik niet gedacht. Ik ging samen met mijn moeder naar de Surinaamse ambassade in Amsterdam. Het was toen nog een mooi winter wonderland wat een hoop geglij en geglibber met zich meebracht. Waren we er bijna, glibbert moeders onderuit! Een blauwe bil en een paar stappen verder kwamen we bij de ambassade aan. Aan het hek hing een mooi bordje: Visum >. Dus wij gingen die kant op. We gingen een trapje af (dit keer natuurlijk erg oplettend), ik grapte nog met mijn moeder: “Het is in de garage….haha” Ik keek nog eens goed waar we naar toe liepen en herhaalde: “Het is serieus in de garage!” Ze hadden de garagedeur dichtgedaan en fungeert dus gewoon als wachtruimte! Ik keek echt even mijn ogen uit. Is dit nu de officiële ruimte om een visum voor het land aan te vragen?
In mijn achterhoofd had ik natuurlijk nog de ervaringen met de Amerikaanse ambassade; alle veiligheidsvoorschriften, toeters bellen, beveiliging, camera’s… en hier kon Jan en alleman gewoon naar binnen wandelen!
Er moest iemand naar de wc, die moest een sleutel vragen aan 1 van de drie balies omdat deze zich buiten bevond! Haha heerlijk… Ik kan hier wel om lachen, eenvoudig als het is. Waarom moeilijk doen?! Het omroepen van namen ging ook gewoon al schreeuwend door de ruimte, wel zo duidelijk dacht ik zo.
Al met al duurde de hele aanvraag drie kwartier en ik kreeg het visum meteen mee (als sticker in mijn paspoort dan he?).

Ik vind het natuurlijk spannend en ga iedereen erg missen. De afgelopen periode met de ziekte en het overlijden van mijn vader waren (en zijn) natuurlijk niet gemakkelijk. Wel kan ik mij verheugen op een nieuw avontuur ook wetende dat papa altijd erg kon genieten van mijn reisavonturen. Ik had deze reis natuurlijk maar wat graag met hem gedeeld! Het gemis blijft maar ik voel mij daarin wel gedragen en zie deze reis als een cadeautje om op te verheugen.

Ik voeg een foto van ons huisje toe, hier verblijven wij de komende 3 maanden! Ons paleisje!

Nou vrienden, het was me weer een hele lap tekst maar voor de gevorderde lezers van mijn verhalen onder u, ik noem geen namen (Carin), was dat natuurlijk geen verrassing!

Het volgende bericht zal waarschijnlijk vanuit het bloedhete Suriname komen!
Lieve groet,
Carlijn